Ook van deze auteur zijn/is:
269 - Alles onder controle
15 juni 1973
Sinds kort werk ik als nachttelefoniste in het Hilton Hotel. Ik heb dit werk nog nooit gedaan en kreeg een paar uur instructie, hoe de telefooncentrale werkt. Die telefooncentrale staat in de benedenhal in een klein vertrek zonder ramen. Ik zit daar als een mol die niets ziet van de buitenwereld. Ik heb een koptelefoon op mijn hoofd en een microfoon voor mijn mond. Mijn enige contact met die buitenwereld verloopt via een enorm paneel met sleutels, een wirwar van koorden en honderden gaten om de sleutels in te steken. Als er wordt gebeld gaat er een lichtje branden op de plek waar ik de sleutel moet openen. ‘Hilton Hotel Amsterdam,’ zeg ik en ik verbind met het bijbehorende koord de beller met de gevraagde persoon door. Iedereen die in het Hilton werkt hoor ik bij naam en bijbehorend telefoonnummer te kennen. Dat is helaas niet het geval. Ik zoek veel na in het interne telefoonboekje.
Als het rustig is, vind ik het lichtspel op het paneel van de telefooncentrale een vrolijk gezicht. Als er teveel lichtjes zijn, raak ik in paniek; dan weet ik niet meer welk koord bij welke sleutel hoort, wie er uitgepraat is of wie nog in gesprek is. Om orde in de chaos te scheppen, ruk ik de helft van de koorden eruit: gesprek of niet. Mijn vakkundigheid is beperkt.
Er staat een tweede, nieuwe telefooncentrale in het vertrek. De telefonistes van overdag kunnen goed met beide centrales overweg en kiezen zowel voor het ene apparaat als het andere om de klanten snel te bedienen. Deze nieuwe centrale is mij uitgelegd, maar ik heb het niet onthouden. De oude is al ingewikkeld genoeg.
Het is de nacht van 15 juni 1973.
Het flikkert behoorlijk op mijn paneel. Ik kan het net bijhouden. Dan rinkelt de nieuwe centrale. Ik neem op. Het is Hans, een van de technici. Hij praat hard en snel: ‘Bel onmiddellijk de brandweer, via de hotline met code. Er is een uitslaande brand in het Minervapaviljoen naast het Hilton’.
Hij verbreekt de verbinding en ik staar naar de nieuwe centrale. Ik wist niet eens dat er hotline met code mogelijk was. Lukraak druk ik wat toetsen in, maar er gebeurt niks. Een instructie kan ik niet vinden.
Het dringt langzaam tot me door dat ik een ramp moet voorkomen! Het Minervapaviljoen ligt vlakbij het Hilton en als de wind deze kant op staat kan de brand overslaan. Ik krijg een visioen van hotelgasten in pyjama die met aan elkaar geknoopte lakens het brandende hotel verlaten. Ik ben verantwoordelijk voor de veiligheid van al die slapende gasten!
Dan maar geen code en hotline. Ik pak het telefoonboek, zoek bij brandweer, vind het nummer, draai het op de oude centrale, er wordt opgenomen en ik zeg: ‘Hier het Hilton, de brandweer moet onmiddellijk komen, er is brand in het Minervapaviljoen, Albert Hahnplantsoen, uitrukken nu!’ Mijn eigen hotline code.
Enkele minuten later hoor ik de sirenes van de brandweer. Mijn code heeft gewerkt! Wat een opluchting.
Ik kan vanaf mijn werkplek zonder ramen niets zien. Geen rook, geen vuur. De hele nacht bellen er hotelgasten die vragen wat er aan de hand is. Sommigen zeggen dat het naar brand ruikt, dat ze rook zien. Ik stel ze allemaal gerust: ‘Een brandje in een gebouw verderop, de brandweer heeft alles onder controle’.
Om zeven uur zit mijn dienst erop. Ik vertrek door de voordeur en loop langs het gebouw van het Hilton Hotel naar het Albert Hahnplantsoen. Mijn mond valt open. Mijn hart slaat over. Het Minervapaviljoen is totaal uitgebrand. Er rest een smeulende ruïne. Het moet een enorme vuurzee zijn geweest. De brandweer staat na te blussen. De stank van de rook slaat op mijn keel, ik stik zowat in mijn hoest.
Als de levens van honderden hotelgasten van míjn telefoontje afhangen, moet ik gauw eens iemand vragen mij die nieuwe telefooncentrale uit te leggen!
Hannah Kuipers Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Mobiel 06 235 107 60
Facebook/twitter/LinkedIn
i.o. www.hannahkuipers.nl
Reacties