Impressies van een herdenking

<< terug
<< meer over Jacqueline Wesselius

foto: Jos Wiersema
plaquette fusilladeplaats Rozenoord

Impressies van een herdenking
door Jacqueline Wesselius
foto's Jacqueline Wesselius, Jos Wiersema en Stichting Kindermonument

RIVIERENBUURT - Toi qui vas demeurer dans la beauté des choses…’
De versregel uit het gedicht van Louis Aragon – L’Affiche rouge – zoemt door mijn hoofd. ‘Jij die in de schoonheid der dingen blijft...’ laat Aragon de verzetsman Manouchian in gedachten tegen zijn dochter zeggen, vlak voordat hij – met 22 anderen – gefusilleerd gaat worden. En zoals Leo Ferré dat zingt, grijpt het je bij de keel.

Foto: Jos Wiersema
kindermonument aan de Gaaspstraat

foto: Stichting kindermonument
Stille tocht
foto Stichting Kindermonument

De prunus bloeit knalroze achter het kindermonument aan de Gaaspstraat. Op de beeldengroep ligt een aandoenlijk bosje bloemen. Het is even over zevenen, de stoet is al vertrokken richting Rozenoordbrug en behalve die bloemen toont niets dat hier een herdenking is geweest. Kinderen spelen in de speeltuin, volwassenen redeneren in de kantinekeuken. Zoals het hoort. Gewoon.

foto: Stichting kindermonument
Schelto Patijn
foto: Stichting Kindermonument

‘Een herdenking wordt nooit gewoon’, zal Schelto Patijn even later bij de Rozenoordbrug zeggen. Als alles ‘gewoon’ was gebleven, als nazi-Duitsland niet Nederland was binnengevallen, als de joden niet weggehaald en vermoord waren – ja, ‘dan was Anne Frank nu een oude mevrouw, die misschien nog wel in de Rivierenbuurt zou hebben gewoond. En de oude mevrouw Frank zou langs de speeltuin gelopen zijn en ze zou gezien hebben dat het goed was.’
‘Maar’, vervolgt de oud-burgemeester, ‘het was niet goed.’ Anne Frank is geen oude mevrouw geworden en vele andere kinderen mochten evenmin opgroeien. En daarom wordt zo’n herdenking ‘nooit gewoon’.

foto: Jos Wiersema
fusilladeplaats Rozenoord waar meer dan 100 mensen om het leven kwamen

Hij loopt moeilijk, Patijn, fysiek moet zo’n ceremonie hem zwaar vallen, maar hij weet precies de juiste snaar te raken. Zelfs de merel, die achter ons vrolijk door alles heen zat te tetteren, schijnt onder de indruk. In ieder geval is hij even stil, tussen de ook hier overweldigende bloesempracht. Weer dat pijnlijke contrast, waar Duco Adema eerder ook naar verwees, toen hij vertelde over zijn recente bezoek aan Berlijn en aan de Wannsee, die prachtige plek waar het onmenselijke besluit tot de Endlösung werd genomen.
‘Que la nature est belle, et que le coeur me fend’, zegt/zingt een stervende Manouchian bij monde van Aragon en Ferré : wat is de natuur toch mooi, het breekt mijn hart.
Wanneer het kamerkoor Vocus de herdenking besluit, kwinkeleert de merel weer mee. Een koppel eenden vliegt over. Alleen het ook tijdens de stilteminuten doordenderende verkeer zorgt letterlijk voor een wanklank.

meer over Jacqueline Wesselius >>

4 mei 2006
e-mail: jwesselius@hetnet.nl

linktip: www.kindermonument.nl

Omhoog

<< terug
<< naar Jacqueline Wesselius