4 mei 2011 - herdenken, steeds weer - Jacqueline Wesselius

 


tekst en foto's Jacqueline Wesselius (jounalist/schrijver) - 4 mei 2011

 

Veel dingen zijn elke keer hetzelfde, met kleine variaties. Dat willen we ook als het om rituelen gaat, om tradities. De 4-mei herdenking is zo’n traditie. We wensen niet dat die ingrijpend verandert, en terecht. Toch zijn er kleine wijzigingen merkbaar. Of die permanent zijn, zal de tijd leren.

Zoals elk jaar vertrok de stille stoet naar Rozenoord van het Kindermonument bij de speeltuin aan de Gaaspstraat – die, tussen twee haakjes, in juni 90 jaar bestaat. Maar op de geschiedenis van de speeltuin komen we nog terug.

Vertrokken er dit jaar minder mensen vanaf het Kindermonument, of leek het maar zo? Zeker is, dat het busje, dat de minder validen vervoert, onmisbaarder wordt naarmate de jaren verstrijken. Mensen die de oorlog zelf hebben meegemaakt zijn er minder en minder – en ze zijn elk jaar ouder en slechter ter been. Wel komen er, zo te zien, geregeld meer kinderen bij. En dat is goed: nieuwe generaties nemen het over, en zij geven op hun beurt de fakkel door. Opmerkelijk serieus volgen die kleintjes de ceremonie; sommigen leggen zelf een krans of bloemen neer, anderen kijken en luisteren alleen, maar vol aandacht. Ze wekken de indruk dat ze heel goed weten waar het over gaat.

Maar laten we niet vooruit lopen op de gebeurtenissen. De stille stoet, daar waren we gebleven – en die lijkt onderweg wel aan te zwellen. In ieder geval loopt het plantsoentje rond het monument weer helemaal vol, met mensen van alle generaties. We zien bekenden terug, of onbekenden die we elk jaar hier tegenkomen. Zo is dit ook een ontmoetingsplaats.

Gastspreker  vertelt een interessant verhaal: brieven van zijn familie werden na zestig jaar teruggevonden in Drenthe. Bij die correspondentie zat de laatste brief die Katers oom schreef vanuit Auschwitz, waar hij vermoord werd. Hij was de enige uit de familie die niet had kunnen onderduiken, de enige die de oorlog niet overleefde. De vondst leidde ertoe dat Kater zijn familiegeschiedenis ging uitpluizen. En dat leidde weer tot een expositie en een boekje – en een televisie-uitzending.


Lex Kater

The Last Post weerklonk- en het was stil, op de merels na, en de hinderlijke auto’s, die ook tijdens het stiltemoment bleven doordenderen over de snelweg.

De kranslegging onderstreepte het moment van bezinning. We dachten aan de verzetsmensen die hier gefusilleerd werden, aan Cesar Willem Ittmann en zijn medestrijders, we dachten aan al diegenen die hun leven gaven om ons te bevrijden, aan al diegenen ook wier leven hun simpelweg werd afgenomen.

Luttele minuten later hervatte het leven zijn gewone gang. We gingen ons weegs, terug naar de speeltuin, terug naar huis, te voet, op de fiets of met het busje. We zeiden net niet: ‘Tot volgend jaar!’ Maar we dachten het.

Foto's >>
Deze foto's zijn uiteraard voor eigen gebruik vrij te downloaden. Wilt u één of meerdere foto's publiceren neem dan contact op met Jacqueline Wesselius.
jacqwess@gmail.com

Omhoog