tekst en foto's Jacqueline Wesselius (jounalist/schrijver)
- 4 mei 2011
Veel dingen
zijn elke keer hetzelfde, met kleine variaties. Dat willen we ook
als het om rituelen gaat, om tradities. De 4-mei herdenking is zo’n
traditie. We wensen niet dat die ingrijpend verandert, en terecht.
Toch zijn er kleine wijzigingen merkbaar. Of die permanent zijn, zal
de tijd leren.
Zoals elk jaar
vertrok de stille stoet naar
Rozenoord van het
Kindermonument bij de
speeltuin aan de Gaaspstraat – die, tussen twee haakjes, in juni
90 jaar bestaat. Maar op de geschiedenis van de speeltuin komen
we nog terug.
|
|
Vertrokken er
dit jaar minder mensen vanaf het Kindermonument, of leek het maar
zo? Zeker is, dat het busje, dat de minder validen vervoert,
onmisbaarder wordt naarmate de jaren verstrijken. Mensen die de
oorlog zelf hebben meegemaakt zijn er minder en minder – en ze zijn
elk jaar ouder en slechter ter been. Wel komen er, zo te zien,
geregeld meer kinderen bij. En dat is goed: nieuwe generaties nemen
het over, en zij geven op hun beurt de fakkel door. Opmerkelijk
serieus volgen die kleintjes de ceremonie; sommigen leggen zelf een
krans of bloemen neer, anderen kijken en luisteren alleen, maar vol
aandacht. Ze wekken de indruk dat ze heel goed weten waar het over
gaat.
Maar laten we
niet vooruit lopen op de gebeurtenissen. De stille stoet, daar waren
we gebleven – en die lijkt onderweg wel aan te zwellen. In ieder
geval loopt het plantsoentje rond het monument weer helemaal vol,
met mensen van alle generaties. We zien bekenden terug, of
onbekenden die we elk jaar hier tegenkomen. Zo is dit ook een
ontmoetingsplaats.
Gastspreker vertelt een interessant verhaal: brieven van zijn familie
werden na zestig jaar teruggevonden in Drenthe. Bij die
correspondentie zat de laatste brief die Katers oom schreef vanuit
Auschwitz, waar hij vermoord werd. Hij was de enige uit de familie
die niet had kunnen onderduiken, de enige die de oorlog niet
overleefde. De vondst leidde ertoe dat Kater zijn
familiegeschiedenis ging uitpluizen. En dat leidde weer tot een
expositie en een boekje – en een
televisie-uitzending.
Lex Kater
The Last Post
weerklonk- en het was stil, op de merels na, en de hinderlijke
auto’s, die ook tijdens het stiltemoment bleven doordenderen over de
snelweg.
De kranslegging
onderstreepte het moment van bezinning. We dachten aan de
verzetsmensen die hier gefusilleerd werden, aan
Cesar Willem Ittmann en zijn medestrijders, we dachten aan al
diegenen die hun leven gaven om ons te bevrijden, aan al diegenen
ook wier leven hun simpelweg werd afgenomen.
Luttele minuten
later hervatte het leven zijn gewone gang. We gingen ons weegs,
terug naar de speeltuin, terug naar huis, te voet, op de fiets of
met het busje. We zeiden net niet: ‘Tot volgend jaar!’ Maar we
dachten het.
Foto's >>
Deze foto's zijn uiteraard voor eigen
gebruik vrij te downloaden. Wilt u
één of meerdere foto's publiceren
neem dan contact op met Jacqueline Wesselius.
jacqwess@gmail.com
|