Ingezonden bijdragen van Ruud Jansen

Terug naar de vorige pagina <<

 

door Ruud Jansen

HOE GROEN HET WAS LANGS DE ZUIDELIJKE WANDELWEG

Zo heerlijk gewandeld gisterochtend. Gewoon genoten van het buiten zijn, van het uitzicht over de Bovenkerker polder. De zon die glinsterde op de waterdruppels van het buitje dat ’s nachts was gevallen. De geur van drogend gras. Paarden die in groepjes bij elkaar stonden, een pas geboren veulen dat nog moeite had om z’n evenwicht te bewaren maar de vliegen wegjoeg met z’n korte, zwiepende staartje alsof ie dat al jaren deed. Drie konijnen, het kunnen ook hazen geweest zijn, die voortdurend spiedend om zich heen keken want je weet maar nooit, ruziënde kraaien die krassend opvlogen, in de verte de weg langs de Amstel waarop auto’s zich voortspoedden op weg naar Ouderkerk of Uithoorn.
Het doet me daar altijd een beetje denken aan de Zuidelijke Wandelweg in de veertiger jaren van de vorige eeuw en het uitzicht vanaf de ringdijk over de Buitenveldertse polder.
Er zijn plannen om een golfterrein van de Bovenkerker polder te maken en dat zal het einde betekenen van het landschap zoals ik dat ik hierboven weergeef. Voorgoed verloren zal gaan net zoals de Zuidelijke Wandelweg ooit is verdwenen door de stadsuitbreiding, de nieuwe RAI, de Zuidas en hoe het nog meer mag heten.
De mens is vaak slordig met alles wat groeit en bloeit. En als de projectontwikkelaars en planologen aan de gang gaan is het zeker oppassen geblazen want voor je het weet wordt zo’n groene long geschrapt op de kaart omdat hij niet past in hun gestroomlijnde bedenksels. Zo gaat dat vaak.
Terug naar die andere zuidelijke wandelweg. De website van Jos, die all over the world gelezen wordt als ik afga op de reacties die ik zo nu en dan ontvang. De honderdste bijdrage is verschenen en het is een bijzondere geworden. Natuurlijk gaat hij over de Rivierenbuurt.
De schrijfster, Kitty Vermist-Boermans, beschrijft de hongerwinter en de bevrijding en terwijl ik aan het lezen was had ik het gevoel weer terug te zijn in die tijd. Kristalhelder zag ik al die beelden voor me, de gaarkeuken, het wonderkacheltje dat op de gewone kachel stond, de intocht van de Canadezen, de sfeer in die dagen. En bijna vanzelf kwamen daarna m’n eigen herinneringen weer naar boven. Niet omdat ze zo bijzonder zijn, het gaat in bijna alle gevallen over gewone alledaagse zaken, maar omdat ze voor degenen die het ook hebben meegemaakt, zo herkenbaar zijn.
Heeft iemand eigenlijk wel eens geschreven over de mensen in de Rivierenbuurt? Ik bedoel de mensen die op een of andere wijze opvielen omdat ze net wat anders waren dan de rest van de buurt? Is dat geen mooi onderwerp om op voort te borduren?
Laat ik daar dan de aftrap maar voor doen. Eentje moet tenslotte de eerste zijn. Maar niet nu. Dat wordt dan een volgende aflevering, over “mensen in de Rivierenbuurt”.
Ruud

Ruud Jansen, 7 juli 2006 - e-mail: ruudenlia@wanadoo.nl

<< index Ruud Jansen

Terug naar de vorige pagina <<