VIJFTIGER JAREN FRAGMENTEN
In Amsterdam
ben ik geboren en getogen. Mijn jeugd, tot mijn negentiende,
heb ik doorgebracht in de Rivierenbuurt. Veel bebouwing is
daar te vinden in de stijl van de Amsterdamse School. Ik
woonde in de Vechtstraat 45/1 - om de hoek van de Meerhuizenstraat-
alwaar ik ook op school zat en wel op de Sint Catharina
meisjesschool, bij de nonnen. Er zaten genieperds
tussen. Ik vond het daar verschrikkelijk. Als je een lange
broek aan had moest daar altijd een rok overheen. Netjes,
keurig en vooral zedig. Ik kan me herinneren dat ik wel
eens
-stiekem- door zo'n azijnpisser geknepen werd.
Zuster Catharina, het hoofd der school, voelde zich god
zelve. Als zij, met haar autoritaire houding, de klas
binnenschreed, moesten we gaan staan en verwaardigde hare
hoogheid met een zelfingenomen knik dat we weer mochten gaan
zitten. Je kon een speld horen vallen als ze voor de klas
stond. Eén en al gezag. In de Thomas
van Aquinokerk in de Rijnstraat, inmiddels afgebroken en
vervangen door flats, kweelde ze tijdens de pontificale
hoogmis met haar zalvende stem, nét een half toontje hoger.
- - zomer
1957 - -
Ik speelde
vaak en graag op straat. Mijn dag kon niet meer stuk als
-bij uitzondering- mijn poppenwagen op straat mocht. Zodra
ik om de hoek was en uit het alziend oog van mijn moeder
gooide ik de poppen eruit en ging er zelf inzitten. Dan
commandeerde ik mijn vriendjes het wagentje te duwen zo hard
ze konden.
Zonder al te veel gevaar deden we op de rijweg slagbal met
rondjes. Veel auto's waren er nog niet. Spoorzoekertje en
diefje-met-verlos behoorden bij ons favoriete vermaak, net
als springen, tollen, knikkeren en steltlopen. Met brandende
fakkels van krantenpapier renden we door de straat, op goed
geluk dat mijn ouders het niet zagen want anders kreeg ik
een uitbrander.
Veel te gevaarlijk, kind!
Ik was een wildebras. Dagelijks geschaafde knieën van het
klauteren en klimmen.
Aan het einde van de straat begon het buitenleven. 'Het
landje' heette dat. Daar mocht ik absoluut niet heen van
mijn ouders, naar verluidt liepen op de Ringdijk allerlei
enge mannen: kinderlokkers, pedofielen, gluurders en
potloodventers, de zogenaamde exhibitionisten. Mijn
vriendjes en ik zochten tegen alle regels het verbodene op.
Op onze beurt gingen we 'vieze mannen' voyeren. We slopen
naar verboden plaatsen en waren getuigen van een man die
masturberend een vrijend paartje aan het begluren was of
zagen latente homofielen die 'het' met andere mannen deden.
Als je even doorliep kwam je uit bij de Boerenwetering waar
ik met m'n Friese doorlopers heel wat winters heb
geschaatst. Bij flinke vorst -ik herinner me wel zo'n
twintig graden onder nul- ging ik met mijn vader over de
Amstel schaatsen. Kranten onder onze truien vanwege de barre
kou.
In het 'De Mirandabad' heb ik de meest gruwelijke
herinneringen aan de zwemles. Eerst het bekende
'droogzwemmen' en daarna spartelen aan de hengel. Het heeft
jaren geduurd eer ik enigszins onbevreesd het water in
durfde te stappen. Ik ben nog steeds geen waterrat en sport
is al sowieso niet aan mij besteed.
Es van Essen - 3 mei 2009 -
essenloog@hotmail.com
Mijn weblog >>
www.essenloog.web-log.nl
Digitale
gedenksteen
(bron:
www.joodsmonument.nl)
ter nagedachtenis aan het gezin
Engers Vechtstraat
45/1,
Amsterdam.
Overzicht
digitale gedenkstenen in de Rivierenbuurt
DILLEMMA'S
Mijn
levenlang kom ik mezelf tegen als iemand die moeilijk kan
kiezen. Dat gaat soms om levenskwesties maar ook vaak om
trivialiteiten. De volgorde van het boodschappen doen, kan
al lastig zijn. Poets ik eerst mijn tanden voor het slapen
gaan of zal ik me vast uitkleden. Zal ik naar café Alfa,
Beta of Omega gaan. Soms gooi ik kop of munt. Als munt
gewonnen heeft, ga ik alsnog naar de verloren kop, als
eerste.
Op vakanties is het te hopen dat er niet meer dan een,
hooguit twee hotels op m’n lijstje staan. Als ik nummer een
heb gezien, wil ik er van overtuigd zijn dat hotel twee niet
beter is. Stel je zou iets moeten missen. Als er in het
verschrikkelijkste geval nog hotel drie, vier, vijf, of zes
zijn, kan dat ontaarden in een regelrechte ramp. Mijn
medereizigers worden wel eens goed
gek van mijn besluiteloosheid.
Zo ook het restaurantfenomeen. Tafel voor het raam, nee daar
zitten te veel mensen in de buurt. Tafel rechts, nee de
muziek te hard. Tafel links? eh...
Voor mij is het leven een groot dilemma. Ik denk dat het in
m’n genen zit.
Ik herinner me dat mijn vader op een mooie zondagse dag kon
zeggen: Kom moeder, kom kind, we gaan vandaag langs de
Amstel fietsen.
Nadat alle banden waren opgepompt -de fiets gebruikten we
destijds alleen om tochtjes te maken- en de tas achterop
gegespt, konden we eindelijk vertrekken. In de ene helft van
de fietstas zaten belegde boterhammen, thee en allerlei
lekkers. De andere helft was bestemd voor mijn vaders
schildersspullen: palet, tekenschrift, penselen, doek en
verf. Schilderen was zijn grote hobby.
We woonden toen aan de rand van Amsterdam in Oud-Zuid.
Voordat we de straat uit waren begon mijn vader al te
brullen: rechts af.
Maar dat was toch niet richting Amstel? Nou ja, dan maar de
polder in...
Na een half uur fietsen zei vader nu maar eens naar een
schilderachtig plekje uit te kijken, van waaruit hij iets
kon 'opzetten'.
Goed idee. Ik wilde allang lekker rollebollen in het gras en
paardenbloemen, boterbloemen, madeliefjes en
vergeet-mij-nietjes plukken.
Op zo’n moment kreeg vader een wonderlijk zoekende blik in
zijn ogen en speurde iedere graspol tot de einder af.
Vader, daar bij die molen, wees ik enthousiast.
Nee, er staat geen treurwilg bij.
Vader, hier bij deze oude boerderij.
Nee, want de koeien staan niet mooi in verhouding tot dat
huis daar. Slechte compositie bromde hij dan.
Gek werd ik ervan als kind. Als we aan het einde van de
middag alweer de eerste huizen van de Zuidelijke Wandelweg
in het vizier kregen, was de lol ervan af. Vader mokkend
omdat hij geen plekje was tegengekomen vandaag en nog geen
penseel op het doek had kunnen zetten op z’n kostbare
zondagmiddag.
Gelukkig waren we weer thuis en kon ik nog even met mijn
vriendjes op straat, zoals mijn moeder zaliger altijd zei,
lekker rossen en reupen.
Es van Essen - 3 mei 2009 -
essenloog@hotmail.com
Mijn weblog >>
www.essenloog.web-log.nl
|