Toen geluk heel gewoon was.

Het is alweer enige tijd geleden dat ik 'n stukje schreef over onze "Rivierenbuuurt", maar er gebeurd ook zo veel in de wereld, dingen die mij, als bewoner van deze aardkloot, toch telkens weer bezig houden en daar door ook de moeite waard zijn om er bij stil te staan en er aandacht aan te schenken.
We gaan weer terug in de tijd en wel naar de vijftiger jaren, toen geluk nog heel gewoon was, zoals Gerard Cox over die tijd zong.
Wel, was het eigenlijk wel zo ?? Na de oorlog brak de oorlog in Korea uit en waren de meeste mensen verontrust dat er weer een oorlog zou uitbreken, met alle gevolgen van dien en op ieders lip was de dreiging van de atoombom en die van het "Gele gevaar". Doch over het algemeen heerste er tevredenheid en rust in Nederland, dus ook in de Rivierenbuurt.
Zo begonnen in het begin van de vijftiger jaren met vernieuwde energie de "wederopbouw" van Nederland, wat 'n voortzetting was van "Nederland herrijst". De Rivierenbuurt werd uitgebreid met "de overkant" van de Rivierenlaan, terwijl ook op het landje aan de andere kant van de Stadionkade de heipalen de grond in werden gestampt, om de woningnood die er heerste het hoofd te bieden. Door al deze bouw activiteiten werd het speelveld van ons kinderen steeds kleiner. Het bijna traditionele "fikkie steken" werd op die manier wel erg ingedamd, want gewoon op straat, nee, daar deed men dit soort dingen toen der tijd nog niet, hoogstens na de Kerst als de kerstbomen verbrand werden en er al dagen lang weggeworpen kerstbomen verzameld werden door de kinderen in de buurt en op 'n hoop werden gegooid, tot dat op 6 Januari, de avond van "Drie Koningen", de "fik" er in ging, maar wel waren de meeste ouders daar bij aanwezig om toezicht te houden.
De Betuwestraat, Veluwelaan, de Stichtstraat en hoe ze verder ook mogen heten, verrezen als paddestoelen uit de grond, waardoor het gebied tot aan de Zuidelijke Wandelweg verloren ging voor ons kinderen, evenals het terrein waar "de Goudkust" gebouwd werd.
Ook ons oude voetballandje voor het Amstelstation werd volgebouwd, om over het daarachter gelegen gebied Hugo de Vrieslaan / IJslandpad maar te zwijgen
De cacao lucht van de chocolade fabrieken van Blooker en Korff, die als de wind richting Zuid blies, je overal kon ruiken, werden minder, tot dat zij geheel verdwenen.
Hoe heerlijk was het toeven in het gras bij de sloot, dat het landje afscheidde van de Blooker fabriek, waar we kikkers probeerden te vangen en uiteindelijk thuis kwamen met, voor moeder, 'n verwelkt bosje Paardenbloemen en Margrietjes,die daar welig bloeiden. Ik kreeg mijn eerste verkering, mijn buurmeisje Lily, maar meer dan af en toe haar handje vasthouden was er niet bij.
Maar voetbal beheerste ons leven buiten de school, dus was het niet verwonderlijk dat we lid werden van een voetbalvereniging. Op straat verschenen er steeds meer auto's, die het populaire put en paal voetbal, bijna onmogelijk maakte, evenals het slagbal met rondjes, waar ook de rioolputten als plaat diende. In die tijd waren Faas Wilkes, Kick Smit en "us Abe" onze helden, maar die konden niet op tegen Kick Wilstra, het voetbalwonder uit het gelijknamige boekje. Deze eer moest hij dan wel delen met "kapitein Rob", met zijn zeilschip "de Vrijheid", de bekende tekenserie van het dagblad "het Parool", wat in boekvorm te krijgen was en waar zijn tegenstanders, zoals "Peer de Schuymer", "professor Lupardie" met zijn hulp "Jamamoto", en "Larry" het constant met hem aan de stok kregen.
De eerste stripverhalen van "Sjors en Sjimmie" en "Donald Duck" kwamen uit, als extra bijlage van de Margriet of Libelle, we kregen daar 'n abonnement op en waar we dan, een keer in de 14 dagen, reikkhalzend naar uit keken.
Lezen deden we in die tijd maar al te graag en een van de favorieten van alle jongens waren uiteraard de boeken van "Karl May", de man die ook bekend was in het wilde westen als "Old Shatterhand" en alle prairies op zijn duimpje kende, samen met zijn vrienden "Winnetou" en "Tante Droll, maar ook de avonturen zoals "de jongens van de Bontekoe", "Schat eiland" en "de laatste der Mohikanen", waren bestsellers.
Stiekem onder de dekens, met 'n zaklantaarn, "Dick Bos" het Jui Jitsu fenomeen lezen en bij de boekhandel op de hoek van de Lutmastraat en Karel du Jardinstraat, stiekem "vieze plaatjes" kijken, die eigenlijk alleen aan volwassenen verkocht mochten worden en onder de toonbank lagen.
Ja, voor ons kinderen in de Rivierenbuurt, (maar ook daar buiten) was geluk toen heel gewoon.

Max.C.van.der.Glas.
Januari 2008