Mijn naam is Jacqueline Demmendaal, geboren in 1963 in de
Waverstraat als enigst kind. Mijn vader woonde daar al vanaf
1942. Op mijn achtste verjaardag moesten mijn ouders zo
nodig
'buiten wonen' en vertrokken wij naar het 'verre' Enkhuizen.
V r e s e l i j k vond ik het en weigerde op de verhuisdag
mijzelf aan te kleden en bleef in pyjama gillend vasthouden
een de bedspijlen, echt een gigantisch drama voor een jong
meisje. In pyjama en al ben ik opgetild en in de auto gezet.
Mijn ouders zijn inmiddels overleden en laatst vond ik een
foto van mijn moeder achter de kinderwagen waar ik in lig.
Ik zou zo graag willen weten waar deze foto gemaakt is. Zou
een lezer mij dat kunnen vertellen? Wat een prachtige
achtergrond hé?
Vrijheidslaan ongeveer thv 64 - 1963
foto: Jacqueline Demmendaal
Ik woon nu met echtgenoot in Amersfoort en hebben het hier
heerlijk naar ons zin maar laat niet de postcodeloterij
vallen want dan zijn we zo vertrokken naar u weet wel waar!
Met hartelijke groet en dan voor de nieuwsbrief van plan
Zuid want ik geniet daar telkens weer enorm van.
Jacqueline Demmendaal - 23 mei 2011
e-mail: jacale (at) tele2.nl
LOKATIE GEVONDEN
Om de vraag van Jacqueline te beantwoorden
hoefde ik niet lang na te denken. Dit is de Vrijheidslaan.
Vrijheidslaan ongeveer thv 64 - 2011
foto: Google Streetview
De nagenoeg juiste locatie heb ik via Google
Streetview gevonden.
Jos Wiersema
GOUD
IN HET TRAPLUIK
Mijn ouders hebben dertig jaar in de
Waverstraat 101/2 gewoond voordat zij besloten 'buiten' te willen
wonen en wij in 1972 vertrokken naar Enkhuizen. Ik ben
geboren in 1963 en heb het verhaal natuurlijk van horen
vertellen want toen dit plaats vond was ik nog niet geboren.
Ik praat nu over 1950. Op een dag werd er bij mijn ouders
aangebeld en mijn moeder deed open want mijn vader was aan
het werk. Er stonden twee mensen voor de deur en die vroegen
of ze boven mochten komen om 'even in de keuken aan de
tegels te tikken' . Ook wilde zij in het trapluik kijken.
Mijn moeder gaf aan dat niet te willen aangezien ze alleen
thuis was en dat ze maar terug moesten komen als mijn vader
thuis was. De mensen werden direct erg boos en begonnen te
dreigen dat het NU moest en anders kwamen ze onmiddellijk
terug met politie. Mijn moeder zei dat ze dat dan maar
moesten doen.
Mijn vader hoorde 's avonds het hele verhaal
aan en het wachten was dus op de mensen van die ochtend. Er
gebeurde helemaal niets; dagen gingen voorbij en na één of
twee weken (dat weet ik niet precies) is mijn vader samen
met een joodse buurman die beneden woonde, in het trapluik
gaan kijken waar niets bijzonders te zien was. Toen besloten
ze om met rubber laarzen aan te gaan scheppen en na verloop
van tijd was het raak ........ drie Verkade blikken met
gouden munten kwamen naar boven. Twee blikken waren in goede
staat maar het derde blik was doorgeroest en onderin zat een
gat. Na nog langer graven vonden ze allemaal losse gouden
munten. Ze hebben de munten lang bewaard maar er is nooit
iemand om gekomen wat uiteraard enorm vreemd is. Later
begrepen mijn vader en de buurman de reden hiervan. Dit werd
verteld door verschillende buren. De mensen die op het adres
gewoond hadden waar mijn ouders woonde, waren afgevoerd in
de oorlog en niet meer terug gekomen. Hoogstwaarschijnlijk
hebben zij aan andere joden het verhaal verteld van de
gouden munten en hebben deze mensen gedacht een snelle slag
te slaan. Wellicht waren ze angstig om weer terug te komen?
Geen flauw idee. Mijn vader dacht eraan om de
keukentegeltjes eruit te slopen maar dat zag mijn moeder
niet zitten aangezien alles altijd moest blinken en tegels
slopen zou troep geven! De munten zijn verdeeld tussen mijn
vader en de buurman. De buurman gaf aan dat hij het op de
bank zou zetten maar mijn vader durfde dat niet aan en heeft
er een compleet nieuwe inrichting van gekocht. We hadden ook
een auto en een motor maar geen idee of dat betaald is van
die munten. Jaren later is er een muurtje in de kamer
weggebroken en daar kwamen foto's achter vandaan. Ik besef
heel goed dat mijn vader eigenlijk de munten had moeten
aangeven maar ja, wie ben ik om te oordelen. Wie weet wat er
nog meer in het trapluik te vinden is. Ik ben er heilig van
overtuigd dat de Rivierenbuurt nog vol ligt met verborgen
schatten.
Jacqueline Demmendaal - 25 augustus 2011
e-mail: jacale (at) tele2.nl
Voor het gezin Jacobs, gewoond hebbende
Waverstraat 101/1 en 101/3 plaats ik een digitale
gedenksteen.