Ingezonden bijdrage van Max van der Glas

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Max.C.van.der.Glas (1938-2016)
(Natanya Israël)

index Max

Wij herdenken om niet te vergeten, maar laten wij niet vergeten om te herdenken.

In deze maand, van 20 tot 26 april herdenken wij met Pesach de uittocht uit Egypte en wordt er op Seideravond, de avond dat Pesach begint,het verhaal van de uittocht verteld. Op tafel staan de gebruikelijke mierikswortel, radijs, zout water, charoset, hard gekookte eieren, matses, elk symboliserend 'n episode van de uittocht en vier bekers rodewijn. De Hagadah ligt dan voor ons, waaruit verteld wordt over de 400 jaar balingschap in Egypte, de bevrijding van slavernij, de uittocht en de uiteindelijke aankomst in het "Beloofde land". En de vraag wordt gesteld, "Ma nistana ha leilah hazeh" ?, (vert: "Wat verschilt deze avond van andere avonden"?
Een week later, 1 mei, is het "Yom Ha-Shoah en worden de gevallenen herdacht uit de Tweede  Wereldoorlog. De sirene gaat en iedereen staat stil en herdenkt de Joden in Europa, die door het Nazibewind vermoord werden.
De week daarop 7 mei is het "Yom Ha-Zigaron" en staan wij weer 2 minuten stil als de sirene klinkt bij de militairen die gesneuveld zijn in de constante oorlogen in het bestaan van Israel.
Op 8 mei dit jaar herdenken wij de oprichting van de staat Israel, dit jaar 60 jaar geleden en wordt er gefeest op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen.
Voor de rest herdenken de Joden nog Purim, Succot, Chanoekah, Tish Be-Av, Shavuot, Yom Jerushalayim, Lag Bar-Omer, plus nog enkele andere dagen die in de Joodse geschiedenis staan beschreven.
(Data lopen via de Joodse kalender, dus verschillen ieder jaar t.o.v. de Christelijke kalender die hier weergegeven zijn)
Ik weet het, wij zijn, door de eeuwen heen, 'n volk van "herdenkenden" geweest, maar dat is wat Joden over de gehele wereld verbond en verbind en wat de saamhorigheid te weeg brengt.
Toch is het goed om te herdenken en even stil te staan bij het verleden, te bezinnen en te overdenken wat we beter kunnen doen in de toekomst.
Laten we op de avond van de 4de mei, slechts 2 minuten, die genen die gevallen en vermoord zijn, in eerbied herdenken, zij die hun leven hebben gelaten voor 'n betere toekomst, voor vrijheid van meningsuiting, geloof en voor 'n vredige samenleving.
Hierop kunnen wij slechts zeggen:: Shalom, We-Noumar Omein.


Hieronder 'n stukje wat ik enige tijd geleden heb geschreven in mijn autobiografie.

4 mei, herdenkingsavond
Traditiegetrouw loopt ons gezin om kwart voor acht naar het Daniel Willinckplein, wat later omgedoopt wordt tot Victorieplein. Steevast staan we ieder jaar op de hoek Rijnstraat / Amstellaan, de latere Vrijheidslaan en wachten op de klok van achten, en de twee minuten stilte ingaan. Het is 'n onderdrukt geroezemoes wat ik om mij heen hoor van al de mensen die er verzameld zijn en ik sta met mijn hand losjes naast mijn lichaam. Plotseling pakt mijn vader mijn hand en die van mijn broertje, terwijl mijn moeder de andere hand vast pakt. We staan daar tezamen als standbeelden. Strak kijk ik naar de grond en durf bijna niet op te kijken, want ik weet dat als de sirene gaat er tranen uit mijn vaders ogen komen en dat wil ik niet zien. Zelf pers ik mijn lippen op elkaar om maar geen geluid te laten horen. Plotseling wordt het rumoer om ons heen verbroken door dat de sirene gaat. 'n Rilling loopt over mijn rug en ik voel de grip van mijn vaders hand steviger worden. Doodstil is het nu en vreemd genoeg hoor ik ergens 'n vogel zingen. Het is het enige geluid wat te horen is. Ik probeer mijn gedachten die door mijn hoofd gaan te regelen, maar ze springen heen en weer. Ik probeer aan mijn ooms, tantes, neven en nichten te denken die niet uit de kampen terug gekomen zijn en daar beestachtig vermoord werden, of aan mijn opa, die naast mij staand weggevoerd werd tussen enkele Moffen, maar steeds komt dat vogeltje er weer tussen, zie ik beelden van de oorlog en de filmbeelden van het Polygoonnieuws, met uitgemergelde lichamen en gaskamers, terwijl volle treinen met opeen gepakte mensen door mijn hoofd flitsen en weer dat vogeltje. Als de twee minuten om zijn hoor ik mijn vader diep zuchten en hij laat mijn hand los. Veel gevoel heb ik niet meer in die hand, en als ik er vlug naar kijk, zie ik dat hij rood en wit is, zo stevig heeft mijn vader mijn hand omklemd gehad. Zwijgend lopen we over de Noorder Amstellaan, nu Churchilllaan, richting Maasstraat, waar ter hoogte van de Waalstraat pas het eerste woord wordt gesproken, "gaan we maar even 'n kop koffie drinken" vraagt mijn vader, en mijn moeder knikt instemmend. Langzaam voort wandelend ieder met zijn eigen gedachten, komen we via de Scheldestraat, Ferdinand Bolstraat, bij de Ceintuurbaan, waar we bij "cafe du Bois" neerstrijken en onze drankjes drinken. Zo tegen tienen zijn we weer thuis.
Deze herdenkingsavonden zijn van mei '46 tot aan de dood van mijn vader, ieder jaar, traditiegetrouw, zo verlopen.

Vrijheid is 'n gegeven, maar niet gegeven aan iedereen !!

 

Max.C.van.der.Glas.
april 2008

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<